સોનપાપડીનો તાજમહાલ બની શકે?
હસશો નહીં, મિત્ર! કોઇના પ્રેમની કદર ન થઈ શકે તો કાંઈ નહીં, પરંતુ મજાક તો કદી ન કરવી!
અમદાવાદમાં ઇસ્કોન ટેમ્પલ પાસે “મારી સોનપાપડી” નજરે પડશે. અમદાવાદની બિઝનેસ ટ્રીપ વખતે હું સોનપાપડી ત્યાંથી અચૂક ખરીદું. ક્વૉલિટી અને સ્વાદ ઉપરાંત કોઈક અદમ્ય ખેંચાણ શું હશે? કાઉંટરની પાછળ રાખેલ તસ્વીર? તસ્વીર શું- વાળથી ઢંકાયેલ એક નમણા ચહેરાની આછી રૂપરેખા; માત્ર ગુલાબી ગાલની ઝલક.
આ ટ્રીપ વખતે “મારી સોનપાપડી” શોપ પહોંચ્યો, ત્યારે એકેય ગ્રાહક નહીં! કાઉંટર પર એકલો યુવાન માલિક. વાતચીતની તક ઝડપી.
“અમૃતસરથી ઇંદોર જાવ- તમારી સોનપાપડી જેવી ક્યાંય ન મળે!”
“થેંક્સ”.
“બિઝનેસ વધારો તો?”
“આ બિઝનેસ નથી, સર. મારો તાજમહાલ છે. તાજમહાલની બીજી બ્રાંચ હોય?”
મેં મૃદુતાથી જીવન અને પ્રેમની ફિલોસોફીની વાત કરી; યુવાન ખીલ્યો.
“આ તસ્વીર જોઈ?”
“તમારાં પત્ની… ??” મેં અનુમાન કર્યું.
“લગ્ન જ કોણે કર્યાં છે?” યુવાને ફિક્કું સ્મિત કરી આગળ ચલાવ્યું, “ટૂંકમાં કહું તો, મેં નાનપણમાં માતાપિતા ગુમાવ્યાં. ફાઇનલ બીએમાં આવ્યો ત્યારે આંખો ચાર થઈ. નમણાં ફૂલ સમી તે ફર્સ્ટ યરની સ્ટુડન્ટ. પહેલી વાર મારી જીંદગીમાં ફૂલ ખીલ્યાં. લાયબ્રેરીથી મુલાકાત ઇસ્કોન ટેમ્પલ સુધી પહોંચી ગઈ. બે વર્ષમાં તો તેણે મારા જીવનને પ્રેમથી ભર્યું ભર્યું કર્યું! સવારે કોલેજ, સાંજે ઇસ્કોન મળીએ; દર્શન કરી રાધાકૃષ્ણને આત્મસાત કરીએ. છૂટાં પડતાં હું તેના ગાલ ચૂમતો; મને તેના રેશમી ગાલ ખૂબ ગમતાં.”
ફિક્કું હસી તેણે આગળ ચલાવ્યું, “મારે મન પ્રેમ એટલે હૃદયની સરવાણી, આરાધના, સમર્પણ.. પણ બે વર્ષમાં તેને કોલેજનો રંગ ચઢ્યો! તેને મારી લાગણીઓ ફાલતુ બકવાસ લાગવા લાગી. વિદેશની ઘેલછામાં તેણે એક એનઆરઆઇ સાથે લગ્ન કરી લીધાં..”
“અત્યારે ક્યાં છે?”
“મુંબઈમાં. સુખી હશે. મળ્યો નથી. અહીં જ મળી જાય છે!”, તેણે હૃદય પર હાથ મૂક્યો.
“તમે?”
“ઇંદોર જઈ હું સોનપાપડી બનાવતાં શીખ્યો. માસ્ટરી મેળવી. અહીં દુકાન કરી.”
“કેમ સોનપાપડી જ?”
“પ્રેમથી ચૂમેલા તેના ગાલની મીઠાશ… સોનપાપડી સિવાય શામાં મળે?” ભીની આંખો લૂછતાં કહે, “હું તેને સોનપાપડી કહેતો! મારી સોનપાપડી!”
